Potrzeba w naszej Ojczyźnie przykładu ofiary z siebie, aby człowiek współczesny zapomniał o sobie, a myślał o drugich - o dobru rodziny, o wypełnieniu swego powołania i zadania życiowego wobec innych, o dobru całego narodu.
Bł. Kard. Stefan Wyszyński

(Warszawa, 25 września 1968)

Cytat z "Dzienniczka" nr 65.

W pewnej chwili w nowicjacie, kiedy mnie Matka Mistrzyni przeznaczyła do kuchni dziecinnej, ogromnie się tym zmartwiłam, bo nie mogłam poradzić garnków, bo były ogromnie duże. Najtrudniej mi było odlewać kartofle, czasami mi się połowę wysypało. Kiedy powiedziałam o tym Matce Mistrzyni, odpowiedziała mi, że się pomału przyzwyczaję i nabiorę wprawy. Jednak trudność ta nie ustępowała, ponieważ siły moje zmniejszały się z dniem każdym i wskutek braku sił odsuwałam się, kiedy przychodziło odlewanie kartofli. Jednak siostry to zauważyły, że stronię od tej pracy, i ogromnie się dziwiły; nie wiedziały o tym, że nie mogłam pomóc mimo wytężenia całej gorliwości i nieliczenia się z sobą. W południe przy rachunku sumienia skarżyłam się Bogu na brak sił. - Wtem usłyszałam w duszy te słowa: Od dziś będzie ci to przychodziło z wielką łatwością. Wzmocnię twoje siły. Wieczorem, kiedy przychodzi czas odlewania kartofli, spieszę pierwsza, ufna w słowa Pana. Z całą swobodą biorę garnek i całkiem dobrze odlałam. Ale kiedy zdjęłam pokrywę, żeby kartofle odparowały, ujrzałam w garnku zamiast kartofli całe pęki czerwonych róż, tak pięknych, że trudno o nich napisać. Nigdy jeszcze takich nie widziałam. Zdziwiło mnie to bardzo, nie rozumiejąc ich znaczenia - ale w tej chwili usłyszałam głos w duszy: Taką ciężką twoją pracę zamieniam na bukiety najpiękniejszych kwiatów, a woń ich wznosi się do tronu Mojego. Od tej chwili nie tylko starałam się w swoim tygodniu61, który miałam (27) wyznaczony, gotowania, odlewać te kartofle, ale starałam się w tygodniu innych sióstr wyręczać je w tej pracy. Ale nie tylko w tej pracy, ale w każdej ciężkiej pracy starałam się pierwsza przyjść z pomocą, ponieważ doświadczyłam, jak to się bardzo Bogu podoba. O skarbie niewyczerpany czystości intencji, która wszystkie czynności nasze czynisz doskonałymi i tak bardzo miłymi Bogu.

Dziś obchodzimy wspomnienie liturgiczne św. Jana XXIII (Angelo Giuseppe Roncalli, 1881-1963), zwanego “dobrym papieżem Janem”. Pełnił posługę na Stolicy Piotrowej w latach 1958-63. Zainicjował Sobór Watykański II. Beatyfikowany (wraz z Piusem IX) przez Jana Pawła II 3 września 2000 r., kanonizowany (wraz z Janem Pawłem II) przez papieża Franciszka 27 kwietnia 2014 r.

DEKALOG ŚW. PAPIEŻA JANA XXIII.

1. Tylko dzisiaj postaram się wyłącznie żyć dniem dzisiejszym, nie chcąc rozwiązywać za jednym zamachem wszystkich problemów mego życia.
2. Tylko dzisiaj maksymalnie zatroszczę się o moją postawę: być uprzejmym, nikogo nie krytykować, ani tego nie pragnąć, nie uczyć karności nikogo poza samym sobą.
3. Tylko dzisiaj będę szczęśliwy w przekonaniu, że zostałem stworzony, aby być szczęśliwym i to nie tylko w przyszłym świecie, ale również teraz.
4. Tylko dzisiaj przystosuję się do okoliczności i nie będę domagał się, by to one przystosowały się do moich planów.
5. Tylko dzisiaj przeznaczę przynajmniej dziesięć minut na dobrą lekturę, pamiętając, że jak pokarm potrzebny jest do życia ciała, tak dobra lektura potrzebna jest do życia duszy.
6. Tylko dzisiaj uczynię coś dobrego i nikomu o tym nie powiem. Tylko dzisiaj uczynię przynajmniej jedną z tych rzeczy, których czynić nie lubię, a jeżeli moje zmysły czułyby się pokrzywdzone, postaram się, aby nikt się o tym nie dowiedział.
7. Tylko dzisiaj sporządzę szczegółowy plan dnia. Może nawet nie wypełnię go dokładnie, ale zredaguję. Będę się strzegł dwóch nieszczęść: pośpiechu i niezdecydowania.
8. Tylko dzisiaj będę wierzył niestrudzenie, nawet gdyby okoliczności mówiły co innego, że Opatrzność Boża opiekuje się mną tak, jakby nikogo innego na świecie nie było.
9. Tylko dzisiaj nie będę się lękał. Szczególnie zaś nie ulęknę się radować pięknem i wierzyć w dobro.

Bł. Ks. McGivney uprosił uzdrowienie dla chłopca z Zespołem Downa.
Beatyfikacja ks. Michaela McGivney’a jest mocnym przesłaniem w obronie życia.

Ks. McGivney wyprosił u Boga uzdrowienie najmłodszego z trzynaściorga dzieci małżeństwa Schachle. Pięcioletni dziś Mikey ma Zespół Downa i jako taki został przyjęty przez swoich rodziców i rodzeństwo. Przed jego urodzeniem lekarze wykryli u niego inne poważne schorzenia, na skutek których nie mógł urodzić się żywy.

„U tego chłopca zdiagnozowano schorzenia, które przekreślały jego szanse na przeżycie. Jego stan był na tyle poważny, że lekarze powiedzieli rodzicom: «Wasz wybór to zgodzić się na aborcję albo dalej czekać i urodzić martwe dziecko». Była to jednak bardzo silna katolicka rodzina, należąca do Rycerzy Kolumba. Oświadczyli, że nie chcą aborcji. Udali się na pielgrzymkę Rycerzy Kolumba do Fatimy, gdzie wiele osób modliło się o uzdrowienie dziecka. Cztery dni po powrocie z pielgrzymki, ponownie zrobili badania i okazało się, że życiu dziecka nie zagraża już żadne niebezpieczeństwo.

Niedawno ten ich syn skończył pięć lat. Jest zdrowym dynamicznym chłopcem, któremu nadano imię Michael, po ks. McGivney’u. Jest to więc silne przesłanie pro-life. Pokazuje to też, jak ważne jest przyjąć wszystkich ludzi, również tych, którzy mają różne upośledzenia”.

SŁOWA PANA JEZUSA DO SŁUGI BOŻEJ S. LEONII NASTAŁ O NIEMOWLĘCTWIE DUCHOWYM.

Ukochaj Niemowlęctwo Jezusa
Pragnę, byś w szczególniejszy sposób ukochała moje niemowlęctwo. Każdy okres mojego życia ma wartość nieskończoną, Boską. Ten sam Jezus jest wiekuiście w chwale u Ojca, ten sam - jako niemowlę kwili w żłobie betlejemskim, ten sam naucza, ten sam umiera, zmartwychwstaje i żyje chwalebnym i sakramentalnym życiem. Sługa moja Teresa doszła do doskonałości drogą dziecięctwa duchowego. Postąp o jeden szczebel wyżej, a raczej zstąp o jeden stopień niżej, do niemowlęctwa duchowego (Dz. I, 54).

Jeszcze nikt nie oddał się całkowicie Niemowlęctwu Jezusa
Leonio moja ‑ dotąd przedstawiałem ci czar i urok niemowlęctwa, pragnąc pociągnąć cię do jego ukochania. Teraz z Serca mojego wyrywa się prośba do ciebie. Wejdź zdecydowanie na tę najmniejszą, najkrótszą ku niebu drożynę, dla uczczenia tajemnicy mego niemowlęctwa. Dotąd nikt nie oddał się całkowicie tej tajemnicy. Miałem dusze kochające tajemnice mej męki ‑ dusze razem ze Mną ukrzyżowane. Miałem i mam dusze naśladujące me życie apostolskie. Miałem i mam dusze żyjące w takim ukryciu przed światem, w jakim ja żyłem przez 30 lat w Nazarecie. Ale nikt nie oddał się całkowicie i ze świadomością uwielbienia i naśladowania tajemnicy niemowlęctwa. A przecież ono ma taką samą Boską wartość jak śmierć krzyżowa. Pragnę, by każda chwila mojego życia miała całe zastępy dusz uwielbiających, kochających i naśladujących, bo wszystkie przeżyłem dla dobra dusz. Nie myśl, moja mała, że upodabniając się do Niemowlęcia Bożego, będziesz pozbawiona uczestnictwa w innych tajemnicach mego życia. Od pierwszej chwili mego wcielenia miałem [w] sobie obecne wszystko, co spełnić miałem na ziemi. Duszom maleńkim dam przeżyć razem ze mną to, co sam przeżyłem już wówczas, gdy cicho płakałem przy Sercu mej Matki Niepokalanej, a me Boże Serce krwawiło bólem na widok niewdzięczności dusz (Dz. I, 55).